The Expediency of Divine Permission and Prohibition
امام رضا علیه السلام فرمودند:
إنَّ اللهَ تَبارَکَ وَ تَعالی لَمْ یُبِحْ اَکْلاً وَ لا شُرْبا اِلاّ ما فیهِ الْمَنْفَعَةُ وَ الصَّلاحُ وَ لَمْ یُحَرِّالَکْفَرِّمْ اِلاَّ ما فِیهِ. ُلُّ نافِعٍ مُقَوٍّ لِلْجِسْمِ فیهِ قُوَّةٌ لِلْبَدَنِ فَهُوَ حَلالٌ وَ کُلُّ مُضِرٍّ یَذْهَبُ فَالْقُوَّةِ.
«همانا خداوند تبارک و تعالی غذا و آشامیدنی را جایز نگذاشته جز آن چه در آن منفعت و خیر باشد و نهی نکرده مگر از آن چیزی که ضرر و زیان و فساد داشته باشد، پس هر سودمندی که بدن را تقویت کند حلال است. و هر چیز مضری که ضعیف کند یا بکشد، حرام است».
مستدرک الوسائل، 16: 333.
