مصلحت در حلال و حرام الهی

امام رضا(عليه السلام):
إنَّ اللهَ تَبارَكَ وَ تَعالى لَمْ يُبِحْ اَكْلاً وَ لا شُرْبا اِلاّ ما فيهِ الْمَنْفَعَةُ وَ الصَّلاحُ وَ لَمْ يُحَرِّمْ اِلاّ ما فيهِ الضَّرَرُ وَالتَّلَفُ وَالْفَسادُ، فَكُلُّ نافِعٍ مُقَوٍّ لِلْجِسْمِ فيهِ قُوَّةٌ لِلْبَدَنِ فَهُوَ حَلالٌ وَ كُلُّ مُضِرٍّ يَذْهَبُ بِالْقُوَّةِ أوْ قاتِلٍ فَحَرامٌ؛
خداوند تبارك و تعالى هيچ خوردنى و نوشيدنى را حلال نكرده، مگر آن كه درآن منفعت و صلاح انسان بوده و هيچ خوردنى و نوشيدنى را حرام ننموده، مگر آن كه در آن زيان و نابودى و فساد بوده است،
پس هر چيز سودمندى، که نيرو بخش جسم و باعث تقويت بدن است، حلال، و هر چيز مضری كه قواى جسمانى را از بين برده يا موجب مرگ شود، حرام است.
مستدرك الوسائل ۱۶: ۳۳۳